فاز اینایی که میگن یا خدا مهربون ترین نیست یا قدرتمندترین نیست وگرنه دنیا رو از ظلم نجات میداد رو نمیفهمم. چون جنس بنده ای از بندگانش از جنس مهربانی و مقاومته. درد، چیزیه که سالها باهاش کنار اومده. ترس، همدم لحظه های زندگیش و رنج بیشتر، تنها ثمره زندگیش بوده. ولی با این حال مهربونی از دست هاش مثل یک رود جاری بوده و هست. بزرگترین ظلمی که کرده، بخشیدن بوده. بخشیدن اونایی که به هیچ کس جز خودش آسیب نزدن. میترسم که یه وقت کم بگم و مرتکب ایجاد بینش غلطی ازش بشم.
سال یازدهم بود که باهاش همکلاسی شدم. بچه باهوش و زرنگی بود. همیشه درس هاشو میخوند و تکالیفش رو انجام میداد. منم بچه خوبی بودم و تکالیفم رو انجام میدادم. البته نه همیشه.
یادمه اولین باری که کنارش نشستم، معلم ازم خواست برم پای تخته و سوال رو حل کنم. راستش اونبار تکلیف رو انجام نداده بودم و هیچی بلد نبودم. یک دقیقه به تخته زل زدم و وانمود کردم که دارم فکر میکنم تا اینکه معلم گفت:«اگه بلد نیستی بگو که وقت کلاسم نگیری.». منم با چشمای ترسیده و صورتی که عرق سرد کرده گفتم. بلد نیستم.
یکی از خطرناک‌ترین امراض جهان است که سالانه جان بسیاری از افراد را می‌گیرد و آن‌ها را به خاک می‌سپارد. این بیماری، کشته‌های زنده نیز بر جا می‌گذارد. کودک‌کش است و کودکان را پس از رنج دادن می‌کشد. پیرها را عذاب می‌دهد و بعد از چپاول مال و اموالشان، آن‌ها را می‌کشد. گاهی هم قبل از چپاول، آن‌ها را می‌کشد. با روان خوش‌قلبان بازی می‌کند و آن را در هم می‌شکند و دل‌کشان راه می‌اندازد. گاهی حیوانات را نیز می‌کشد. دانشمندان را می‌کشد. مهربانی را می‌کشد. بخشش را می‌کشد. دلسوزی را می‌کشد. شادی را می‌کشد. خوشبختی را می‌کشد. سلیقه را می‌کشد. عشق را می‌کشد و در نهایت انسانیت را می‌کشد.
